Det er tidleg ettermiddag i Essaouira. Eg har sett eit glitrande tre i ein hotellresepsjon – elles er det ingen ting som minner om jul.

Eg går ned på hamna, for i Agadir lærte eg at Marokko har dei mest fantastiske fiskemåltida ein kan tenke seg på jord.

Ganske riktig – det er fleire restaurantar å velje mellom. Eg finn ein akkurat på grensa mellom fiskarhamna og stranda, setter meg ned, plukker frå menyen. Ei blanding av tagine og friterte  rettar.

Noen andre turistar har leigd seg kamelridetur på stranda. Dei blir leigde fram og tilbake langs vasskanten. Eg sit berre og tar inn sanseinntrykka mens eg venter på maten. Havlukta blander seg med duftane frå naboborda.

Essaouri var portugisisk ein gong, og sjarmen er intakt i dei gamle bydelane. Jimi Hendrix skal ha søkt tilflukt her når han ville vere i fred. Ikkje vanskeleg å forstå.

Maten kjem. Det er berre å gi seg ende over. Med eit mogleg unntak for Frankrike, har Marokko det beste kjøkkenet i verda. Slektskapen er der, sjølvsagt, men ein tagine i Marokko, med ingrediensane rett frå havet, er eit minne for livet. Alle dei gode saftene berger når maten får kose seg i små leirkrukker, rett frå bålet til bordet, utan kvalitetsforringande mellomstasjonar.

Eg må tilbake til Agadir. Flyet går neste morgon. På lokalbussen er det berre ein svensk ungdom og eg som veit kva dag det er. Han sit heilt bakerst i bussen, så  vi plager ikkje kvarandre med denslags.

Bussen kjem knapt nok av garde, men sjåføren kan trikset: Berre han rygger litt etter kvar stopp, så klarer han å få sjalta om til førstegir. Folk smiler litt dei første gongene, men det blir fort ein vane.

Vi følger kysten sørover. Snart nærmer sola seg havet i vest. Langt der ute ein stad ligg Kanariøyene. Eg er glad eg er der eg er. Det blir mørkt, og eg sig inn i ei stemning eg har opplevd på nattlege bussreiser fleire gonger før: Ei kjensle av pur lykke over å vere ute i den store verda, over at alt er annleis enn heime. Folk som sit og kviskrer stille til kvarandre for ikkje å vekke dei som har somna, duren frå motoren, duften av diesel, den varme vinden.

Med eitt skifter stemninga. Det blir uro lenger framme i bussen. Stemmenivået stig, noen bøyer seg ned, tenner lighterane for å sjå i mørket, lyser mellom og under seta. Har noen mista noe? Forklaringa kjem snart: Ei høne har rømt! Snart dukker ho opp i midtgangen, på vill flukt mellom seta, hit og dit, med hender klappande etter seg på ivrig jakt. Det blir full halloi i bussen, med latter og rop – snart er alle engasjert.

Det er sjølvsagt rått parti. Høna må gi tapt. Ho blir fanga av brunbarka hender og frakta tilbake til eigaren. Først da får eg sjå kven som har mista bagasjen: Ei kvinne i nydeleg festdrakt, plettfri frå topp til tå. På ein norsk buss skulle ingen mistenke noen i så fine klede for å ha ei høne i veska. No blir veska lukka ekstra godt, kvinna takker så mye for hjelpa, men utan å miste den verdige haldninga som følger med kledebonene. Om ho er flau, røper ho det ikkje med ei mine.

Det blir stilt igjen i bussen. Berre summinga, motorduren, ein stans no og da. Så som snarast i revers, deretter vidare, sakte men sikkert mot sør, gjennom svingar, opp bakke, ned bakke.

Min finaste julekveld.