Brura og eg har tarriff. Den forgyller kvardagen. Vi hugser ikkje lenger om eller når eller med kven vi forhandla, men resultatet er såpass strålande at vi gjerne deler:

Det starter med kroppsklem. Den første når eg vakner. (Brura, alias Aud Steinsbekk, vakner alltid først.) Da held vi omkring kvarandre og klør kvarandre på ryggen og kysser mens brura fortel kva ho har drøymt og kva planar ho har for dagen. Av og til har eg og draumar og planar.

Så et vi frukost. På senga. Kvar dag. Vi prater vidare, drikk kaffe, les aviser. Så er det ny kroppsklem før vi står opp. Variant: Rett som det er får eg overhendig lyst til å snu vrangsida til brura før vi står opp, slik at ho får klødd meg på den delen av ryggen ho ikkje når fram til når eg ligg på den andre sia. Så gjer eg det, og så klør ho. Det er så godt at det burde vere ein menneskerett.

Etter middag kviler vi, med kroppsklem. No er kroppsklemmen posisjon 1. Posisjon 2 er når brura snur ryggen til og varmer den kalde rumpa si mot min varme mage. I posisjon 3 held vi kvarandre i handa til svevnen begynner å ta oss.

Kvil hos oss vil seie djup svevn i ein time, før vi vakner av oss sjølve. Ny kroppsklem.

Så står vi opp og drikk kaffe. Tida er inne for fotpusk. Vi sit vende mot kvarandre i sofahjørnet. Av med sokkane. Føtene i fanget til kvarandre. Kløing og stryking av fotsåler og mellom tærne og oppover leggane. Sånn kan vi halde på heile kveldane, enten vi les eller ser på tv eller prater. Skal vi ut ein tur, på vandring, konsert eller besøk, er vi raskt tilbake i fotpuskpositur så snart vi ei heime.

Leggetid. Ny kroppsklem. Posisjon 1, 2 og 3. Lykke.